Wiosną 1942 r. do przysiółka Ludwikowic – Miłkowa wjechały cztery kolumny wojska z ponad 20-toma bateriami przeciwlotniczymi i ponad 50-cioma czołgami. Mieszkańcy, będący w większości pracownikami elektrowni i zbrojeniowych zakładów przemysłowych zostali poinstruowani, że teren zostaje przekształcony w obiekt zamknięty i obowiązuje zakaz wchodzenia na jego teren. Już następnego dnia dostarczono koleją ogromne urządzenia i sprzęt laboratoryjny, a w następnym tygodniu dojechała grupa naukowców zajmujących się najbardziej zaawansowanym projektem III Rzeszy – silnikiem antygrawitacyjnym. Projekt był ukryty pod kryptonimem „Chronos”. Prace badawcze nad konstrukcją silnika do V-7 przerwano dopiero wiosną 1945 roku, ewakuując dokumentację oraz prototyp prawdopodobnie do Argentyny.
Muzeum Ziemi Sowiogórskiej, to jedno z nielicznych miejsc przekrojowo ukazujących kulturę i historię Gór Sowich. Ze względu na swoje położenie przy drodze wojewódzkiej 381 oraz przy linii kolejowej Wałbrzych-Kłodzko, dojazd nie stanowi żadnych problemów. W muzeum eksponowane są przedmioty życia codziennego, insygnia górnicze, kolejowe (z czasów budowy linii kolejowej Berlin-Wiedeń), ręczne maszyny tkackie, maszyny rolnicze, dzieła twórczości artystycznej, stare fotografie, stroje ludowe. Muzeum wystawia także sztukę współczesną, odbywają się koncerty muzyczne, występy artystyczne. W muzeum można spotkać się również z tajemniczą historią Wunderwaffe z Miłkowa.
Dzisiejsze Muzeum Ziemi Sowiogórskiej mieści się w adaptowanym na ten cel byłym Kościele Ewangelickim p.w. Błogosławieństwa Pańskiego. Kościół ten został wzniesiony w latach 1929-1930, w oparciu o projekt architekta Iwana z Berlina, a Świątynię konsekrowano 29 września 1930 r. W sąsiedztwie powstała plebania do której przeniósł swój urząd pastor, który dotychczas rezydował w Jugowie. W ten sposób skomasowano wszystkie okoliczne gminy ewangelickie w jedną, ale prężną. W czasach II wojny światowej teren przykościelny stanowił centrum życia sportowego młodzieży zrzeszonej w Hitlerjugend. W 1965 roku kościół został porzucony przez ostatnich protestantów, którzy wyjechali do Niemiec. Po przejęciu przez władze gminne w latach 1977-1989 pełnił funkcję sklepu, co doprowadziło do jego dewastacji. W późniejszych latach pełnił funkcję magazynu i stolarni. W 2009 roku został wpisany do Rejestru Zabytków, a w latach 2010-2011 został odrestaurowany wraz z adaptacją na funkcje muzealne z zachowaniem części sacrum.
